 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Пасланьне да беларускага пошт-мадэрнiста
|
Слухаў нязмоўчны я гук лацiнскае боскае мовы,
Хлопца насатага цень сэрцам зьбянтэжаным чуў.
Стала зайздросна: чаму я так не магу? Паспрабую
Я гэтаксама пяяць – мо не такi ўжо й вярблюд?
Ведаю бо альфабэт, бо я гэтаксама пiсьменны,
Бо гэтаксама магу стылем узьнёслым пiсаць!
Ведаю тэрмiнаў шмат: я з мэтадам творчым знаёмы,
I пра кiрункi, i пра плынi я маю паймо!
Ведаю рымскiх сяброў, японскiх... Дарэчы, з табою
Зьвёў я знаёмства. Чаму ж не напiсаць да сяброў?..
Склалася ўражаньне, што я ўжо дзесяць дзён у Варшаве;
Так мне, прынамсi, давёў шэраг тыповых прыкмет.
Першае: ямнiкаў больш за вельмi прыстойную колькасьць
Ямаў, а звыклых катоў, як падаецца, няма.
I па-другое: вакол сустракаю нязвыклыя шыльды
Зь лiтарай „эр” замест „пэ” ў слове „аптэка” празь „е”.
Як у сталiцы – Маскве , i што за навiны даходзяць
З пэўным спазьненьнем да вас, у места губэрнскае М.?
Тут я сустрэўся зь дзьвюма маскоўскiмi паннамi: ў польскай
Чуюцца праз МДУ лепш за мяне, дый нашмат.
Але апошнiя днi па цэнтры амаль не сумую:
З чым не знаёмы я там? Звыклых зьдзяйсьненьняў хада!
Калi пашчасьцiла ўжо ў iмпэрыi нам нарадзiцца –
Лепш у правiнцыi жыць, тут альбо ў горадзе М...
З мораку, як мае быць, прыгожая выйшла паненка,
З пальцамi, як мае быць. Я ў ёй Аўрору пазнаў
Па характэрнай крывi на яе пурпуровых пазногцях:
Звычка прывабных дзяўчат – ладзiць сабе манiкюр...
Перарываюся: трэ да тутэйшага бегчы „АВIДу”,
Каб неабходны мне штамп пашпарт мой не абмiнуў...
Твор свой апошнi стварыў: у апытальнiку без выключэньняў,
Быццам на споведзi, я шчыра на усё адказаў.
Добра цяпер на душы – сабе я сумленьне палегчыў,
Ведаю, хто я, адкуль, што мне належыць рабiць.
Час свой марную цяпер у чарзе па часовую вiзу,
Нават праз тыдзень якi маю яе атрымаць.
Так што я сёньня, на жаль, пачуваюся быццам удома;
Сумна сьцьвярджаць, але факт: розьнiцы я не адчуў.
Некалькi сьцiплых заўваг зраблю я наконт лiставаньня:
Спадчыньнiк рымскiх лiстоў, не прафануй гэты жанр!
Каб па амбiтных belles-lettres мы не атрымалi lettre morte,
Трэба ў прыватных лiстох камэнтароў унікаць.
Твой „ex infernis” – амаль што „на вёску да пэўнага дзеда”:
Хочаш адказ атрымаць – адрас зваротны пакiнь!
А рэпартажы зь пятлёй на шыi, з-пад шыбенiц пiсьмы
Твой папярэднiк табе ў горшых варунках складаў.
Для разьвiтаньня ізь сябрам (сяброўкаю?) меў ён падставы:
Дыскурс i ўласная сьмерць там азначалi адно.
Колькi нашчадкаў яшчэ ў сваiх тэстамэнтах ты ўспомнiш?
Колькi апошнiх „бывай” кiнеш сябром ты яшчэ?
Раз непазьбежна, што тэкст – адно рыхтаваньне да сьмерцi, –
Ў лялечны Тартар iдзi, нiбы праўдзiвы Арфэй!..
I па-апошняе: ёсьць недарэчнасьцi ў вершаскладаньнi.
Гучны пэнтамэтар наш, барбар, навошта псуеш?!
Страцiў павагу зусiм да скарбнiцы нашай культуры!
Лепш ужо рымы ўжывай, калi сумленьня нямаш!
Лепш раскажы пра таго багатадазнанага мужа,
Што аднавiў гарады: Трою, Пэргам, Iлiён!
Так будаваў, што цяпер усё гэта зноў не разбурыць
Шлiман цi iншы габрэй! Aere perennius, дык!
Пра будаўнiцтва калён, пiрамiд, бабiлёнскае вежы
Апавядзi мне ў лiсьце. Да будаўнiчых работ
Меў я цiкавасьць заўжды, стаць дойлiдам марыў зь дзяцiнства:
Лепш за руiны дамы, бо не страляюць ва ўпор!..
Бачу знаёмы я твар: Аўрора iдзе з манiкюрам.
Цэлыя соднi прайшлi, покуль пасланьне пісаў.
Мне засталося дадаць: Carthaginem esse delendam!
I праз чатыры гады тут расьцьвiце горад-сад!
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
